Psalm 106
1. Geloofd sy God, die eewge HEER!
Gee aan Hom vrolik roem en eer!
Sy goedheid ken geen pale of perke,
geen maat of tyd. Maar wie is hy
wat uit kan spreek sy grote werke,
sy lof kan uitsing na waardy?
2. Welsalig wie die reg betrag,
en dankbaar op Gods woorde ag.
O HEER, wees aan my nou gedagtig
en kom my met u guns naby,
dat ek, u volk se heil deelagtig,
my met u erfdeel kan verbly.
3. Ons en ons vaders het misdaan
en van die heilspoor weggegaan.
U hand was oor hul hoog gehewe
in wonderdaad en gunsbetoon;
maar hul 't daarop geen ag gegewe
en by die Skelfsee U gehoon.
4. Maar om sy Naam, deur hul verag,
het Hy, tot stawing van sy mag,
die see, wat hul 'n weg wou weier,
gedreig, geslaan, gedryf, sodat
sy vloedgolf agterwaarts moes steier,
terwyl hul gaan langs droë pad.
5. Maar toe die waters in hul kolk
terugswaai, kon en vors en volk
geen weg meer vind na veil'ge boorde -
so het die waters opgedring!
Gods volk, gelowig aan sy woorde,
het toe sy lof Hom toegesing.
6. Gou het hul weer sy werk verag
en op sy voorsorg nie gewag.
Toe vraatsug hul as haas verteer het,
nog erger in die hongeruur,
het Hy gegee wat hul begeer het,
maar maerte in hul siel gestuur.
7. Teen Moses was daar afguns, nyd,
teen Aron, om sy heiligheid.
Die aarde wat toe oopgegaan het,
het gou die muiterskaar verswelg,
'n vlam wat om hul heen geslaan het,
die goddelose saam verdelg.
8. Hul het 'n kalf van goud gemaak
en God, hul heerlikheid, versaak;
voor niet'ge dierbeeld neergeboë,
hul redder uit Egipteland
vergeet, wat groot was voor hul oë,
gedug was by die see se strand.
9. "Weg met die volk!" het God gespreek.
"Vir goed wil Ek hul opstand breek."
Maar Moses, held deur God verkore,
het in die bres vir hul gaan staan,
dat hul, so diep in skuld verlore,
nie deur Gods toorn sou ondergaan.
10. Hul het die skoonste land versmaad,
hul God deur ongeloof verlaat,
en in hul tent was 'n gefluister,
'n murmurering is gehoor.
Maar God die HEER het toegeluister,
en 't was 'n wanklank in sy oor.
11. Toe 't God sy hand gehef, tot straf
wys Hy hul op die strengste af,
om in die wildheid weg te sterwe.
Hul nageslag het Hy verlaat,
in heidenland het hul moes swerwe
in banningsoord en jammerstaat.
12. Hul het hul voor die vloekaltaar,
verlei deur Moabs dogterskaar,
tot Baäl-Peors diens begewe.
Hul het geëet die offerand'
na dooie gode opgehewe,
en gramskap het teen hul ontbrand.
13. Maar Pinehas het opgestaan,
hy het deur wraak Gods reg voldaan:
sy swaard deur sondaarslyf gedrywe.
Dis hom, die heil'ge heldefeit,
hom en sy nakroos, opgeskrywe
as ewige geregtigheid.
14. Die God wat hul in guns wou dra,
het hul geterg by Meriba.
Toe het 'n Moses, sat gelewe,
verstoord, verward, ten einde raad
want hulle het Gods Gees weerstrewe -
in onbedagsaamheid gepraat.
15. In Kana'n het plig-trae hand
die volke ontsien en voort laat plant;
aan heidenstam en -bloed verbonde,
en yw'rig in hul godediens,
is hul gevang in wilde sonde
soos in 'n strik, so onvoorsiens.
16. Verbysterd op verleidingspoor,
werp hulle aan die duiwels voor
hul liggaamsvrug, met offerbede!
Deur kinderbloed, so ruim gestort,
het Kana'n vol afskuw'likhede,
die off'raars self bevlek geword.
17. Toe het die HEER se toorn ontsteek,
geweldig teen hul uitgebreek;
hul was verwerplik in sy oë.
Daarom het Hy hul oorgegee
aan die wat sonder mededoë
hul slawebande swaar sou smee.
18. Verdrukking voor, verneedring na;
en dan by God weer hulp gevra!
En as hul in hul kwaad versink het,
dan hoor Hy weer hul angsroep aan -
Hy wat aan sy verbond gedink het,
was met hul harde lot begaan.
19. So het die HEER hul medely
laat vind, ook by die weerparty.
Verlos ons, HEER, wees ons geneë
en bring ons van die nasies weer
uit banningsoorde vergeleë,
dat ons met roemtaal U kan eer.
20. Geloofd sy God! Sy bondsbestel,
sy goedheid heers in Israel.
Geloofd sy God in ewighede;
Hy, Isr'els HEER, is God alleen!
'n "Amen" klink uit ver verlede,
'n "Amen" deur die hede heen!